சீர்கெட்ட பாவி ஆனேன்
பல்லவி
1. திருமுகத் தொளிவற்று, பெருவினைகளி;ல் உற்றுச்
சீர்கெட்ட பாவி ஆனேன், -நான்
ஒரு முகமாய் உனதிடம் மனந்திரும்பிட
ஊக்கம் அருள் பரனே.
2. துரிச்சையினால் என் அசுத்தம் நிறைந்து நல்
சோபிதம் தான் இழந்தேன் – பேய்ப்
பரீட்சையினாலும் மயக்கம் அடையும் இப்
பாவிக் கிரங் கையனே.
3. பாதகர் மீதில் பரிதபியாமலும்
பாவம் பொறாமலும் நீ – சுத்த
நீதியை நோக்கில் உனது சமூகத்தில்
நிற்பவர் ஆர் துய்யனே?
4. தன் புண்ணியத்தால் எவனும் மன்னிப்புறத்
தக்கவன் இல்லை மெய்யாய் – எந்தை !
உன் தயையால் உன் திருச்சுதன் மூலமாய்
உண்டு பொறுப் பெனக்கே
5. மண்ணையே நோக்கி உழன்று தவிக்கும் என்
வஞ்சக நெஞ்சதனை – நேராய்
விண்ணையே நோக்கிடப் பண் இறைவா உனை
வேண்டி மன்றாடுகின்றேன்.
6. மாறுபாடான இவ் வேழைக்கிரங்கி நீ
மன்னிப்பருள் வதன்றி – எனக்
காறுதலாக உனது நல் ஆவியை
அனுக்கிரகித் தாள் பரனே.